Burn-out, van sociale isoleercel naar ok zijn met je zelf!

Blog themamaand maart: Isolatie

Blogschrijver: Boudy Pilgram

Wat gebeurt er als mijn kleinkinderen een moeilijk moment meemaken? Dan rennen ze de kamer uit, slaan de deur achter zich dicht, vliegen de trap op, duiken hun bed in en verschuilen zich in de veilige omgeving van onder hun dekbedje. Verdedigingsmuren opgetrokken, ophaalbrug omhoog en niemand kan hen meer wat doen….

Wij als volwassen mensen, burn-out of niet, maken een zelfde soort beweging. We trekken ons terug uit situaties die we als “onveilig” ervaren. Logisch zou je kunnen zeggen. Even wat afstand nemen, dissociëren, om maar niet de druk te voelen van de situatie. Maar ook om vanuit “metapositie 3” om in NLP-termen te spreken, een min of meer neutrale observatie-positie, te bekijken wat er allemaal gebeurt zonder direct te verzuipen in emoties. Niks mis mee, toch?

Of..? Maar wat nu als de situatie blijft aanhouden? Of als we hoe lang hoe meer situaties “niet-safe” labelen? Creëren we dan een permanente schuilkelder waar we de komende jaren met genoeg levensvoorraad in kunnen vertoeven? Veilig afgesloten van alles en iedereen. Niemand kan je nog raken!

Maar juist in dat “raken”, je kwetsbaar durven opstellen, zit de sleutel van de isoleercel die burn-out heet.

Maar juist in dat “raken”, je kwetsbaar durven opstellen, zit de sleutel van de isoleercel die burn-out heet. Je kwetsbaarheid laten zien is eng, soms rete-spannend maar levert op het eind jezelf-hervinden op! Het niet-meer-geraakt willen worden, omdat de emoties door je heen razen en je geen uitweg meer ziet, is een overlevingsstrategie. Tijdelijk. Zinvol om eventjes de druk van de ketel te halen. Er komt echter altijd een moment dat je met de billen bloot moet en het verhaal achter de burn-out moet aangaan. Meestal met wat hulp van buitenaf. Herkennen wat er beter had gekund, erkennen van je eigen rol hierin, accepteren dat je geen “Superman” bent. En dan…?

Niet-geïsoleerd:

En dan zou het fijn, volgens Theo Compernolle essentieel, zijn als je kunt terugvallen op een sociaal ondersteunend netwerk. Partner, kinderen, vrienden die het niet voor je gaan oplossen maar een omgeving creëren waar je mag schelden, huilen, vloeken, tieren. Jezelf mag zijn, in het besef dat je er niet alleen, niet-geïsoleerd voor staat.

Juist als je met een burn-out kampt, heb je weinig energie en zin om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Ik vraag dan ook niet veel van jou. Je hoeft alleen even contact op te nemen. Stuur een e-mail of pak de telefoon op. Dan sta je er vanaf dat moment niet alleen meer voor en rollen we samen het verdere proces uit.

Coach: Boudy Pilgam – regio Den Haag